කවිය අද

අවුරුදු ගානකට කලින් ලියපු කවියක් අද අහම්බෙන් වගේ පොතක තිබිලා හම්බ උනා.ඒ කව්පද මාව නොදැනීම අතීතයට ගෙන ගියා..එදා මම ඒ කවිපද ටික ලියුවේ කවියට අත්වෙලා තියෙන ඉරණම හදවතින්ම දැකපු විදිහයි... එදා ඒ ලියපු කවිපද අදටත් එදා වගේම වලන්ගුයි කියල හිතෙනවා.. මන්දයත්, එදා වගේම අදත් රසවිදනයෙන් යුත් මිනිසුන් සිටින්නේ ඉතාම අල්ප ප්‍රමානයක් නිසා...
                          
                             කවියක පද අමුනන්න, කව් පදයක් කියවන්න, ඒ කව් පද රසවිදින්න තරම් රසාලිප්ත හදවත් අද හොයාගන්න නැති තරම්.. එහෙව් කාලේ කවියට මේ වගේ තත්වයක් උදාවීමත් පුදුමයක් නෙවෙයි. රසවින්දනය හීන උන ජාතියක, ඉදිරි ගමන් මගේ දිශානතිය කුමන දිශාවකට යොමුවේදැයි එදා වගේම අදත් මගෙ හිතට වදදෙන ප්‍රශ්නයක්.......

මේ එදා මම ලියපු ඒ කවිය.. 

''කවියටම සිත පුද කරමි මම කවිය මගෙ ලෝකය නිසා

මා ලියූ කවි මමම කියවමි රසවතුන් ලොව හිඟ නිසා

කවට කිසිදින නිගා නොකරමි මරා දැමුවත් හිස ගසා

කළාවට ලැදි සහුදය නුබ කිමද ඉන්නේ නෙතු වසා....''

එදා සිටි පඬිවරුන් ලියු ඒ පද්ය පොත් ඇත් සැඟවිලා

සිරිත් මල්දම සුභාෂිතයද කඩල කඩයට විකිණිලා

තිසර මයුරද හන්ස සදෙසුත් කාවෝ ගුල්ලෝ වනසලා

අහෝ දෙවියනි කළාවක හැටි ගොමරිටිත් බසිති ගිලා....''  

                                                                                                                   
                                                                                                              ..............හිතුවක්කාරයා.........