සැඩ හිරු රැසින් ගිනි ගහනා මරු කතරේ
දෙනෝ දහක් මැද ඇවිදන් යන අතරේ
දුහුවිලි දා බිදිති මුහුනේ රැඳි අතරේ
නුබ සිටි අපූරුව අදහනු බැහැ සොඳුරේ....
පොඩි උන් සිටියි තැන තැන සෙල්ලම් කරනා
උයනේ කොනක බන්කුව මත නුබ සිටිනා
තනි නොතනියට අත අල්ලාගෙන සොඳිනා
කුමරෙකු සිටිනු අදහා ගනු බැරි කරුනා...
ඉවසා තවත් කෙලෙසක මා හිඳින්නද
හද බැඳි උතුම් පෙම නිම කර දමන්නද
කෙලෙසක තවත් නුබ මාගේ සිතන්නද
මා පෙම් කලේ මේ ලෙස දුක් ලබන්නද.....
පිවිතුරු උතුම් යැයි කී පෙම නිම කරමි
හදවත බැඳුන පැතුමන් උගුලා දමමි
හිරු රැස් ඉවසාන තනිවම වල කපමි
දෙනෝ දහක් මැද පෙම වලලා දමමි....
.....හිතුවක්කාරයා.....
