මා සොයපු ජීවිතේ.....

මල් හීන පෙති හැලුන පරව ගිය ජීවිතේ

නුබට බර දෙන්න බැරි කමයි කවිකම උනේ

අත් බැදන් දුර යන්න බැරි නිසා මතු දිනේ

නුබෙ සුවද සගවගමි තනි කමට මගෙ හිතේ

නුබ ‍රැදෙන හැම තැනම පන්සලක සුව දැනේ

ඒත් ඉඩ නෑ නොවෙද පර මලට පුදසුනේ

යලි ඒවි යැයි කියා බලා ඉමි මතු දිනේ

නුබට වෙන් වෙච්ච තැන හිස් වෙලා දැන් හිතේ

නොතේරුම් කමට මා වැරදිලා ගිය මගේ

නුබ සිටිය අතරමග අපූරුව හරි අගේ

තුරුනු ඇස් වලින් මේ ජීවිතය දු‍ටු දිනේ

හිත පිපුනි කදුලු පිරි නෙත් විලක අද දිනේ

දරාගනු දුකක් හන්ගගෙන මගෙ හිතේ

මටත් පුදුමයි දොර‍ටු විවර උනු එක එක ඉබේ

පහන් කල බිදුනු සිත අදුරු කර පෙර වගේ

                            වීසි කර දමා නුබ ගියපු හැටි හරි අගේ

මලක් වී පිපෙන්නට පෙර පරව ගිය හිතේ

සුවද විතරක් අනේ දැන් ඉතිරි වී තියේ

මගේ සිත සනසන්න නැතිද පැතුමක් නුබේ

නුබයි මම ඇස් රිදෙන තුරු සොයපු ජීවිතේ